To wielka ulga pojąć, jak wiele nie zależy od samego oka. Cieszyć się widzeniem i rozwijać różne sposoby widzenia – była o tym mowa od początku, ale dopiero podczas ćwiczeń, zabaw i rozmów można to było poczuć, a zrozumieć – po zakończeniu i powrocie do rutynowych zajęć.

Dla mnie był to uroczy czas, by zaprzyjaźnić się z dwojgiem moich własnych oczu i nauczyć się tę przyjaźń pielęgnować: mniej patrzeć, lepiej patrzeć, patrzeć dalej, inaczej, ciekawiej, a czasem – po prostu – nie patrzeć!